Trakteer jezelf op een cadeautje voor het nieuwe jaar en neem een moment de tijd om de volgende vraag te beantwoorden: ‘ Als je alles mocht kiezen en je wist zeker dat het een succes zou worden, wat zou je dan doen?’
Voor een kahoot-zoom-familie-quiz vroeg ik onlangs aan al mijn familieleden (tussen de 3 en de 65 jaar oud) wat ze graag zouden willen worden. De volwassenen gaven behoudende antwoorden (op 1 van mijn broers na; die wil miljonair worden). De kinderen durven te dromen, zo hebben we straks onder meer een profvoetballer, een dokter en een uitvinder, in de familie. Als ik de vraag anders had gesteld -meer zoals hier boven- dan waren de antwoorden wellicht anders geweest. Want dat is wat wij volwassenen vaak doen: we zien meteen beperkingen, ‘ ja maar..’. Hoe ouder we worden hoe lastiger we het vinden om van pad te veranderen, of het nu om loopbaan of relatie gaat. Vaak spelen onzekerheid, gemakzucht of financiële redenen hierbij een rol. Begrijpelijk, maar wat missen we eigenlijk doordat we dingen niet doen?
Onlangs las ik ‘Anna’ van Annejet van der Zijl, een prachtige biografie over Annie MG Schmidt. Uit het boek wordt duidelijk hoeveel ze al geschreven en geprobeerd had voordat ze uiteindelijk doorbrak na haar veertigste. Echt beroemd werd ze pas toen ze al ruim bejaard was. Een wijze les vond ik: niemand is zomaar opeens succesvol in wat dan ook. Het kost tijd, energie en doorzettingsvermogen.
Ikzelf leerde op mijn 44e een nieuw vak: coaching. Ik heb weliswaar jarenlange ervaring in leidinggevende rollen, coaching is echt een ander ambacht. Net als mijn studiegenoten begon ik van voor af aan met het leren van een nieuw skill- en mindset. (En deed een hoop persoonlijk graafwerk bovendien). Twijfels waren er ook: er zijn al zoveel coaches, wie zit er op mij te wachten?
Het verhaal over Annie MG wordt geïllustreerd met citaten uit haar klassiekers, wat bij mij nostalgische gevoelens opriep. Ik bedacht me wat een oneindig gemis het zou zijn geweest als zij pen en dromen op haar 40e aan de wilgen had gehangen. Als zij bibliothecaresse was gebleven, waren generaties kinderen opgegroeid zonder Jip en Janneke, Minoes en Pluk.
Geïnspireerd door Annie realiseer ik me dat ook ik verschil maak met mijn werk. Al is het in wat een andere oplage tot dusver. Het was niet gebeurd als ik niets had gedaan. Ook Annie begon klein. Als iemand mijn biografie schrijft over 50 jaar zal blijken hoe dit afloopt ;-).
Als je er nog bent beste lezer, dan heb ik een laatste vraag voor je. Annie’s oeuvre begon met 1 stukje. ‘Wat is 1 stap die jij wilt zetten de komende week om dichter bij je droom te komen?’
Een gezond en geïnspireerd 2021 gewenst!
Heidy Knol 