Maandagmorgen kwart voor 11, de telefoon gaat: een blikkerig bandje vertelt me dat mijn kind afwezig is van school. Huh? Betreffend kind zit gewoon boven ‘zoomend’ in de les. Onze oudste 2 gaan dit schooljaar tot dusver in een hybride schema naar school vanwege Covid, dat betekent 2 dagen fysiek naar school en 3 online. Bij zoon 2 verschuiven de dagen soms en dat hebben we deze week blijkbaar gemist. Kan gebeuren. Bijzonder is wel dat zijn lessen al 2 uur aan de gang zijn en hij dat al lang zou moeten weten.
Ik roep hem en met een schuldbewust hoofd vertelt hij dat hij het meteen door had om kwart voor 9. Niet gek want de fysieke helft van de klas heeft een ander programma dan de online groep. Maar waarom heeft hij dat niet meteen gezegd? ‘Omdat ik bang was dat je boos zou worden’ probeert hij. ‘Omdat ik anders straf zou krijgen?’ Ik blijf hem aankijken, want beide argumenten zijn niet valide en dat weet hij. Uiteindelijk komt het hoge woord eruit: ik schaam me zo dat ik vergeten ben dat de dagen deze week wisselden. Ter achtergrondinformatie: dit kind gaat heel graag naar school, heeft sinds mensenheugenis nooit een dag gemist en wil – zo blijkt maar weer- geen fouten maken. Daar hebben we dus een lang gesprek over. Hij houdt zichzelf aan een hoge standaard. Ook veel volwassenen hebben daar last van, zie ik ook in mijn coachpraktijk. Streven naar perfectionisme: het is nooit goed genoeg. Er zitten vaak werelden van oordelen achter (en menig jeugdtrauma maar dat terzijde).
Ik probeer vaak het volgende en ook zoonlief onderwerp ik daaraan: wat als je geen fouten kunt maken? Wat als je er van uitgaat dat je altijd je best doet en dat goed genoeg is. Wat als de uitkomst daarvan -wat het ook is- niet goed of fout maar simpelweg informatie is. Informatie waar je van kunt leren, waar je verder mee kunt. Deze manier van kijken maakt dat je afstand neemt van de situatie. Probeer maar eens om een een situatie of voorval waar je sterke emoties over hebt te vertellen zonder oordelen: alleen de feiten, geen interpretatie en emoties. Kaal en zuiver.
Dat proberen we dus ook: de school heeft het schema gewijzigd, wij beiden (want ik had het net zo goed gemist) hebben het bericht erover niet gezien of onthouden en de school heeft geen reminder gestuurd. Zoonlief dacht even na en zei toen: dus het was eigenlijk een series of unfortunate events? Ja, zo zou je het kunnen zeggen; een reeks ongelukkige gebeurtenissen achter elkaar die leiden tot een uitkomst. Een uitkomst waar we wat van kunnen leren. Aan het einde van de dag in de auto komt hij er nog een keer op terug en ik vraag hem wat hij geleerd heeft van het voorval: ‘dat het goed genoeg is als ik mijn best doe’. Mooi, mijn werk zit erop. Na een paar minuten peinzen vraagt hij: ‘maar hoe weet ik eigenlijk dat ik genoeg mijn best heb gedaan..?’
Aard van het beestje, ik ben nog niet klaar met opvoeden. Gelukkig maar.
Heidy Knol 